MIKE OLDFIELD

Michael Gordon Oldfield urodził się 15 maja 1953 roku w Reading w Wielkiej Brytanii. Siedem lat później namówił swego ojca, Raymonda Henry'ego Oldfielda (lekarza pochodzącego z rodziny z muzycznymi tradycjami) na kupno pierwszej w życiu gitary. Od tej pory Mike k

ażdą wolną chwilę spędzał na ćwiczeniu gry na tym instrumencie.
Jako nastolatek grywał w klubach. W wieku czternastu lat stworzył wraz z siostrą Sally duet folkowy Sallyangie (nagrali razem album Children Of The Sun ). W 1968 roku Mike wspólnie ze starszym bratem Terrym założył na krótko zespół rockowy Barefoot. Zarówno Sally, jak Terry zostali później zawodowymi muzykami i nagrywają własne płyty.

Młody muzyk dopiero w 1972 roku trafił do Richarda Bransona

– właściciela małego studia nagraniowego. Branson zainteresował się projektem

młodego muzyka i postanowił udostępnić mu studio. Ta sesja studyjna zaowocowała powstaniem albumu Tubular Bells, w którego skład wchodziło ponownie nagrane Opus One (jako Part One) oraz Part Two – druga część suity, napisana i pierwszy raz nagrana już w studiu.

Tubular Bells okazała się sukcesem, tak artystycznym jak i komercyjnym. Dwuczęściowa suita stała się jedną z klasycznych pozycji ro

cka progresywnego.. Podsumowaniem sukcesu albumu było wykorzystanie początkowej części Part One jako motywu muzycznego filmu Egzorcysta (wykorzystywane także w kolejnych częściach serii). Rok później ukazała się także wersja orkiestrowa przygotowana przez dobrego znajomego Oldfielda – Davida Bedforda

Praca nad kolejnym albumem przebiegała wj spokojniejszej atmosferze niż jej poprzedniczka, dlatego Herdest Ridge est bardziej dopracowana, pełniejsza w warstwie muzycznej. Zaraz po wydaniu płyta osiągnęła pierwsze miejsce sprzedaży albumów w Wielkiej Brytanii bijąc swoją poprzedniczkę. W muzycznej formie to kontynuacja tego, co znaleźć można naTubular Bells.

Kolejnym albumem wydanym w 1975 był Ommadawn

. Po raz pierwszy artysta zaprosił do nagrywania innych artystów. Końcówkę albumu stanowi krótka piosenka On Horseback, wesoło opowiadająca o przyjemnościach dnia codziennego. Piosenkę śpiewa (a raczej recytuje) sam Oldfield.

Następne dwa albumy ( Platinum i QE2 ) zawierały utwory krótsze i bliższe muzyce rozrywkowej. Do roku 1979, kiedy to zdecydował się wyruszyć w pierwszą w swej karierze trasę koncertową, Oldfield unikał estrady.

Już w czasie trasy koncertowej w 1982 roku Mike zaczął przygotowywać materiał na nową płytę. 27 maja 1983 roku, czyli dokładnie 10 lat po wydaniu Tubular Bells , ukazuje się album Crises. Największym sukcesem tego albumu jest Moonlight Shadow– rytmiczna piosenka śpiewana przez Maggie Reilly, która osiągnęła szczyty list przebojów i do dziś jest najbardziej rozpoznawalnym utworem Oldfielda.

Na płytach z lat 1985 - 1991 śpiewała jego ówczesna towarzyszka życia Anita Hegerland, z którą ma dwójkę dzieci. W 1984 roku skomponował muzykę do filmu The Killing Fields.

Nagrywając w roku 1990 płytę Amarok Mike Oldfield powrócił do tworzenia albumów składających się z jednej bogatej w melodie i pomysły aranżacyjne oraz wykonanej z wirtuozerią suity. Dowiódł też, że najlepiej czuje się otoczony własną muzyką, poszukując nowych brzmień i pomysłów, przeplatając je drobnymi cytatami ze swych wcześniejszych utworów.
W 1993 roku, w 20-lecie swego debiutu Oldfield zaprezentował album Tubular Bells II, dzieło oparte na pomyśle z pierwszej płyty, lecz zrealizowane w dojrzalszy sposób oraz z zastosowaniem nowoczesnych technik nagraniowych. Wydanie albumu poprzedzał koncert premierowy zorganizowany na dziedzińcu edynburskiego zamku. Płyta została przyjęta z entuzjazmem zarówno przez fanów, jak i przez krytyków muzycznych.
Trzy kolejne płyty Mike nagrał w swym domu na Ibizie. The Song Of Distant Earth była cyklem utworów opowiadających o przestrzeni kosmicznej. Voyager zawierała muzykę inspirowaną folkiem brytyjskim. Na albumie Tubular Bells III znalazł się nowy materiał luźno związany z kilkoma pomysłami muzycznymi zaczerpniętymi z wcześniejszych dokonań. Fani Oldfielda byli zachwyceni pomimo, iż krytyka przyjęła album niezbyt życzliwie.
Kolejną płytę, Guitars, Oldfield zrealizował jedynie z wykorzystaniem różnego rodzaju gitar. Dowiódł tym samym, że po 26 latach solowej kariery wciąż jest pionierem nowych technik gry na tym instrumencie.

Dyskografia:

• 1973 Tubular Bells

• 1974 Hegest Ridge

• 1975 The Orchestral Tubular Bells

• 1975 Ommadawn

• 1978 Incantations

• 1979 Exposed

• 1979 Platinum

• 1980 QE2

• 1982 Five Miles Out

• 1983 Crises

• 1984 Discovery

• 1984 The Killing Fileds (ścieżka filmowa – Pola śmierci )

• 1987 Islands

• 1989 Earth Moving

• 1990 Amarok

• 1991 Heaven's Open

• 1992 Tubular Bells II

• 1994 The Songs of Distance Earth

• 1996 Voyager

• 1998 Tubular Bells III

• 1999 Gyitars

• 1999 The Millennium Bell

• 2002 Tres Lunas

• 2003 Tubular Bells 2003

• 2005 Light+Shade

• 2008 Music of the Spheres

Rutkowska Patrycja