Pieśni Amerykańskiej Wojny Secesyjnej

Pieśni Amerykańskiej Wojny Secesyjnej (ang. Songs of American Civil War) – podgatunek Amerykańskich Pieśni Patriotycznych (ang. American Patriotic Songs), które dzielą się z kolei na country i marsze wojskowe. Popularne utwory, szczególnie w amerykańskich stanach Południa. Pieśni śpiewane były przez żołnierzy armii Stanów Zjednoczonych, Skonfederowanych Stanów Ameryki, jak i cywilne grupy muzyczne. Były wyrazem propagandy, wykorzystywanym przez polityków na licznych wiecach, a w dobie wojny secesyjnej ich treści znane były powszechnie we wszystkich amerykańskich stanach czynnie zaangażowanych w konflikt. Dziś, dzięki popularyzowaniu ich wkładu w historię USA, a także dzięki doskonale zachowanym śpiewnikom z okresu, Pieśni Amerykańskiej Wojny Secesyjnej naliczyć możemy ponad pół tysiąca.

Historia

W początkowym okresie istnienia Stanów Zjednoczonych wierność własnemu stanowi była ważniejsza niż wierność własnemu państwu. Mieszkańcy obu Karolin, Pennsylwanii, Wirginii, Georgii, czy Tennessee utożsamiali się ze swoim stanem tak, jak Europejczycy ze swoimi państwami narodowymi. Unia była tylko dobrowolnym zrzeszeniem suwerennych stanów dopóty, dopóki służyła realizacji partykularnych interesów stanowych. Z tej racji każdy stan posiadał oddzielne wojsko, a każde wojsko posiadało własną pieśń. Znajomość pieśni danego stanu obowiązywała każdego żołnierza, na każdym szczeblu wojskowym - od szeregowego do generała. W latach 30-tych XIX wieku zaczęły powstawać kolejne pieśni, które żołnierze utożsamiali z dywizją, regimentem czy nawet kompanią. Nowe piosenki były zazwyczaj prostymi przeróbkami znanymi powszechnie z tradycji amerykańskiej, bądź europejskiej. Bywało tak, że piosenka była naśladownictwem przyśpiewki z okresu kolonizacji.

Piosenki miały swoją symbolikę, która wyrażała dumę i swego rodzaju nacjonalizm lokalny. Pieśni śpiewane przez kadetów z Virginia Military Institute często celowo obrażały tradycje innych szkół wojskowych, takich jak West Point. Nierzadko dochodziło do scesji podczas pokazowych defilad regimentów pochodzących z różnych stanów. Zatargi miały miejsce najczęściej pomiędzy stanami północnymi, a południowymi. Jednak nieraz bywało, że pieśni wojskowe były tradycją w armii amerykańskiej, a nie tylko stanowej. Rola ich polegała na zagrzewaniu żołnierzy do wspólnej walki, kreowaniu wizerunku armii USA jako jedności, pomimo różnic w dialekcie, pochodzeniu, czy wyglądzie i kolorze munduru. Z reguły były bardzo patetyczne i nawiązywały zarówno do chlubnych chwil historii USA, jak i do tradycji i obyczajów młodego społeczeństwa amerykańskiego. Pieśni te nie zadomowiły się jednak w kulturze masowej i nie spełniły swej pojednawczej roli. Zamiast tego tworzono ich przeróbki lokalne, np. zamiast nazwy United States wstawiano nazwę stanu.

Pod koniec lat 50-tych XIX wieku i na początku lat 60-tych nabrały charakteru propagandowego dla stanów separatystycznych. Piosenki takie jak Dixie, Bonnie Blue Flag, czy Hold on Abraham! miały na celu uświadomienie społeczeństwu, że są oddzielnym narodem amerykańskim, o zupełnie innej kulturze i obyczajowości niż Jankesi. Mieszkańcy stanów Północy, a w szczególności wojskowi nie pozostawali bierni. Pieśni, które zdobyły u nich popularność, są znane do dziś w armii amerykańskiej, a wśród nich są chociażby Glory, glory Allelujah!, When Johnny Comes Marching Home lub Maryland, my Maryland.

Charakterystyka amerykańskiej pieśni wojskowej

 

            Były to zazwyczaj piosenki europejskie, a jedynie w nieznaczny sposób przerobione. Nie były one pisane i śpiewane w jeden określony sposób i nie opierały się o ściśle określone kanony. Dziś możemy wiele z tych piosenek powiązać z gatunkiem country, niektóre z klasycznymi marszami wojskowymi, a jeszcze inne nawet z gospel. John Williamson Palmer wyróżniał dwa podstawowe instrumenty grane podczas amerykańskiej pieśni wojskowej: flet boczny i bęben marszowy. To one tworzyły atmosferę pieśni granych w warunkach polowych, nawet gdy odtwarzane były podczas wieców i kampanii politycznych. Wówczas dochodziły jeszcze banjo i kontrabas. W aspekcie technicznym ujęcie rytmu bębnów marszowych polega na podziale taktu na równe części i możliwie jak najprostsze do zapisania nuty. Do dziś ukazało się wiele albumów zbiorowych, często w wykonaniu chórów. Najpopularniejszym wykonawcą pieśni wojskowych w USA był Tennessee Ernie Ford, zmarły w roku 1997. Wydał on 23 covery muzyki z epoki, oraz nagrał 9 singli.

Najpopularniejsze utwory:

When Johnny Comes Marching Home (http://www.youtube.com/watch?v=WiPEkOfIlfQ&feature=related)

Battle Hymn of the Republic (http://www.youtube.com/watch?v=_pq5SIzefXE&feature=related)

Battlecry of Freedom (http://www.youtube.com/watch?v=8ccQ6cT-9kk&feature=related)

Marching through Georgia (http://www.youtube.com/watch?v=O-dzCt2xeSo&feature=related)

Bonnie Blue Flag (http://www.youtube.com/watch?v=8LQfRXalvHQ&feature=related)

I wish I was in Dixie (http://www.youtube.com/watch?v=zzeLoa1gwCU)

Maryland, My Maryland (http://www.youtube.com/watch?v=PJcHNCZNj24&feature=related)

autor: Krzysztof Stachijuk